Leven met een naaste met een beperking

Onlangs zat ik te wachten op de pont, zoals ik dat wel vaker doe en er kwam een vrouw bij me staan met een kind in een wagen. Niet zomaar een kind in een wagen, maar een kind met een beperking. Het kind pakte mijn arm en er sprongen bijna tranen in mijn ogen. Ik kan om vele redenen emotioneel worden omtrent dit onderwerp. Ook gewoon weg omdat mensen met 'gezonde' kinderen dit veelal voor lief nemen. Daarnaast zijn kinderen met een beperking sensomotorisch veel breder ontwikkeld, wat betekent dat zij mensen aanvoelen. Net als kleine kinderen, maar dan hyperactiever, dit wil zeggen dat mijn ziel een en al goedzak is(jaja dat ben ik zeker). En als aller laatste had ik deze kinderen gegund dat zij een gezond leven hadden, wat helaas niet zo had mogen zijn. Mensen die mij goed kennen weten dat ik opgegroeid ben met een broer die geestelijk en lichamelijk gehandicapt is. Mijn ouders schaamde zich niet voor mijn broer en ikzelf eigenlijk ook niet. Alleen naar mate je ouder wordt, wil je niet anders zijn. Nog steeds merk ik weleens dat ik moeite ondervindt met het feit dat mijn broer een beperking heeft. Niet omdat ik mij ervoor schaam, maar omdat ik wil dat andere mensen het beter begrijpen. En hoe beter dan er een blog over te schrijven?! (Is het toch nog ergens goed voor ;)). Beperkingen doen zich in vele vormen voor. Kan geestelijk zijn, lichamelijk of van allebei een beetje. Mijn broer heeft beide. De reden waarom hij beperkt is wordt nog nader onderzocht, echter vermoed ik dat hij te lang in mijn moeder haar buik heeft gezeten zonder vruchtwater waardoor de hersenen zijn aangetast(niet alles ging vlekkeloos in de jaren 80). Hoewel hij aanspreekbaar is en relatief veel begrijpt laat zijn lichaam hem in de steek, waardoor hij vaak agressief kan reageren. Het is echter geen vorm van agressie, maar meer een teken van ongecontroleerdheid. Dat maakt het voor zijn verzorgers natuurlijk niet makkelijker. En lastig is het ook zeker als iemand onberekenbaar is. Vroeger toen ikzelf nog klein was ging het niet zo. Toen was hij minder agressief en verbaal sterker. Vermoed dat de jaren anti psychotica nu echt hun tol hebben geeist. En hebben gemaakt dat hij totaal los geslagen projectiel geworden is(want als je niet kunt praten, kun je natuurlijk wel kabouters zien?). Heb dit al herhaaldelijk aangegeven, maar blijft een strijd met de AVG arts en huisarts(soms zou ik willen dat mijn super helden krachten het beter deden. #SuperFallonkomtdewereldredden.). Maar dat zegt nog niks over hoe het is om op te groeien met iemand die een beperking heeft. Een vriendin van mij vroeg laatst aan mij ‘heb je dan geen aandacht gemist van je ouders’. Zo heb ik er eigenlijk nooit naar gekeken. Je kunt niet van een blinde verwachten dat hij kan zien en niet van iemand met een beperking om voor zichzelf te zorgen(Als alles toch zo simpel was?). Het zou egoïstisch zijn om te zeggen dat ik meer aandacht had gewild, maar gelijkwaardigheid is er natuurlijk niet. Denk dat mijn ouders sowieso hun best hebben gedaan om de beperking geen hindernis te laten vormen. Toen mijn ouders nog wel samen waren ging ik elke zaterdag met mijn vader boodschappen doen(soort van quality time). We konden dan niet echt op vakantie, dus wij deden meer uitstapjes. Denk dat als ik terug evalueer op mijn leven dat er niet veel is wat ik anders zou doen?(Daarom ben ik zo reislustig geworden #wanderlust4life). Kan helaas niet in mijn glazenbol kijken, echter word je wel heel zelfstandig als je het meeste zelf moet doen? Dus daarin bemoedig ik mijn ouders wel dat zij dit wel gestimuleerd hebben. Ze waren er wel gelukkig voor me(misschien niet op de beste manier, maar wel op de manier zoals zij het, het beste konden uit hun mede weten). Ouders krijg je er dan ook gratis bij en ook dat zij niet perfect zijn(heb nog nooit iemand gehoord die ongeschonden uit het leven is gekomen?).

Na mijn studie als maatschappelijk werker ben ik wel tot de conclusie gekomen dat iedereen een product is van zijn omgeving, ook jouw ouders. Die geven dan ook soms hun eigen slechte gewoontes door. En beperkt zijn we eigenlijk allemaal op onze eigen manier als we de theorie van Simon Baron-Cohen moeten geloven. We hebben namelijk allemaal onze nukken dat we 'Anders' zijn. Dat hoeft niet meteen een stoornis te betekenen. En anders en uniek zijn we toch ook wel allemaal een beetje. Met iedereen komt het goed, ook met mensen die verwant zijn aan iemand met een beperking #belikeFallon. xoxo