Waarom zijn wij zo ondankbaar?
Vandaag liep ik door centraal en ik kwam een prachtige vrouw tegen in een rolstoel. Voordat ik het doorhad zag ik dat de onderkant van haar benen ontbraken. Toen ik haar in eerste instantie zag, zag ik alleen een mooie vrouw met een beperking, maar de gedachte die meteen daarop volgde was 'waarom zijn wij mensen zo ondankbaar?'. Wellicht niet bewust, veelal onbewust. Deze gedachten kwamen bij mij op, doordat ik twee werkende benen heb en toch kan klagen over lopen(Onbewust klagen we over alles van regering tot aan vreemde sokken). De mensheid lijkt soms geterroriseerd door ons eigen zelf ingenomen gevoel van egoïsme. Waarbij niemand belangrijker is dan wijzelf. Het zijn kleine patronen die je herkent bij kleine kinderen die alles bij elkaar gillen, doordat zij 1 op 1 aandacht gewend zijn of de mensen die denken dat ze alleen op de weg rijden en daardoor je achter bumper er bijna afrijden(Tegen deze mensen wil ik zeggen 'there is a god' en als karma komt hoop ik dat jullie als eerst gepakt worden). Het leven is allang niet meer een gegeven dat we samen delen en wat we samen doen #Flower power. Mensen denken alleen aan zichzelf en hun eigen wel bevinden. Alles moet in ons eigen belang, meer, groter en beter, maar anderzijds doen we dat om aan andere te laten zien hoe goed het met ons gaat? (Wat heel vreemd is, aangezien een ander niet in jouw schoenen staat of in je portemonnee kan kijken). Hiermee bedoel ik niet dat iedereen dit doet(voordat we dat weer krijgen). Het is mij echter wel opgevallen dat men hier veel waarde aan hecht.
Het is een vraag die mij al tijden bezig houdt. Dit komt doordat mijn moeder altijd tegen mij zegt 'jij bent echt ondankbaar'. In deze stelling wilt zij niet aangeven dat ik geen dankbaarheid ken, maar meer dat ik geen tevredenheid ken. Dit stamt af van mijn aangeboren afwijking tot perfectionist, wat gevoed is door haar eigen opvoeding(Yeah I said it!). Ken weinig tijden waarin ik tevreden ben geweest. Heb altijd meer willen verdienen, meer diploma's willen hebben, meer werk willen doen(je snapt hem wel, altijd op zoek naar de grens, wat niet altijd een slecht ding is.). Enerzijds zijn er dingen die jijzelf kunt aanpassen om dit te realiseren, maar aan de andere kant is het soms het leven dat niet alles gaat zoals je vooraf in je hoofd had bedacht op je cassette bandje(yeah we do it old school, do the qtip and throw it away!). Als ik had geweten dat ik ruim 5 jaar na het behalen van m'n diploma nog steeds vast zat bij mijn bijbaan had ik wel 3x langer nagedacht of ik wel de juiste opleiding had gekozen. Je bouwt en vertrouwt op de hoop dat er toch een baan op je pad zal komen of dat je niet gaat studeren, want je bent binnen 2 jaar wel het huis uit(zullen we even heel hard lachen?). Soms gaat het leven langs je heen, word je geleefd en dan weet je alweer hoe laat het is(juist, dan is het bijna kerst en is er een jaar alweer om).
Toch verandert dit niet onze obsessie om meer en beter te willen. Maar waarom zijn we niet gewoon dankbaar? Zijn we bang dat we tevreden worden? Dat de buurman het beter heeft? Wij weten allemaal dat het belangrijkste in het leven niet te koop is(je gezondheid). Toch lijken we ons daar allerminst druk om te maken. Na wat research ben ik wellicht tot de wortels van onze problemen gekomen. Wij zijn in de loop van de jaren meer gaan verwachten van onszelf(misschien wel teveel). Het helpt hierbij niet dat wij alles vergelijken met vroeger, want 'toen was alles beter', 'morgen is alles slechter' en 'in de toekomst word het niet beter'. Hierin bevindt zich het fundament van het 'ungrateful thinking'. Als we alles meer zouden bekijken uit de bril van: Het gaat om de 'journey' niet de 'destanation', zouden wij veel dankbaarder zijn. Het is hierbij ook van belang dat je onthoudt 'Everybody dies but not everybody lives'. Maak dan ook het leven voor jou betekenis vol, zodat altijd iets hebt om dankbaar voor te zijn. Xoxo
